My Moon - Mr Bald...

Mój Księżyc, Pan Łysy, My moon, Mr Bald...

Znajdziecie tutaj również zdjęcia z zaćmień Słońca przez Księżyc.

Jak rozpoznać czy Księżyc "maleje" czy "rośnie"?
Ja to tłumaczę sobie w prosty sposób:
Otóż, jeżeli Księżyc ma "brzuszek" właściwy dla litery "D" to znaczy że robi się "duży" - rośnie, jeżeli ma "brzuszek" właściwy dla litery "C", to znaczy, że "cienieje" - staje się mniejszy. 
  
Dlaczego widzimy tylko jedną stronę księżyca?

Jest to wynikiem obrotu synchronicznego (rotacja synchroniczna). Dzieje się tak dlatego, że okres obiegu Księżyca wokół Ziemi i okres jego obrotu dookoła własnej osi są równe - wynoszą nieco ponad 27 dni. Taki układ powoduje, że jeden ruch jest kompensowany przez drugi a w efekcie Księżyc oglądany z Ziemi wygląda tak, jakby się nie obracał.

Rodzi się pytanie, czemu zawdzięczamy taką zadziwiającą zbieżność tych dwóch okresów? Wbrew pozorom jest to zjawisko zupełnie naturalne. Do zrównania się ich doszło za sprawą sił pływowych, które wyhamowały niegdyś szybszą rotację Księżyca i wydłużyły jej okres do okresu jego obiegu dookoła Ziemi. Sytuacja taka jest pospolita wśród innych satelitów w Układzie Słonecznym. Cztery największe księżyce Jowisza (Io, Europa, Ganimedes i Callisto), oba księżyce Marsa (Fobos i Dejmos), największy księżyc Saturna (Tytan) - to tylko niektóre przykłady satelitów także zwróconych w stronę swej planety cały czas tą samą stroną.       

Aktualną fazę księżyca można sprawdzić tutaj:
Current Moon Phase

Libracja Księżyca - animacja:
Libracja Księżyca

Księżyc (łac. Luna, gr. Σελήνη Selḗnē; pol. fraz. „Srebrny Glob”[1], „srebrny glob”; pol. przest. gw. poet. „miesiąc”[1][2]; pol. przest. poet. „luna”[1][3]) – jedyny naturalny satelita Ziemi (nie licząc tzw. księżyców Kordylewskiego, które są obiektami pyłowymi i przez niektórych badaczy uważane za obiekty przejściowe). Jest piątym co do wielkości księżycem w Układzie Słonecznym. Przeciętna odległość od środka Ziemi do środka Księżyca to 384 403 km, co stanowi mniej więcej trzydziestokrotność średnicy ziemskiej. Średnica Księżyca wynosi 3474 km[4], nieco więcej niż 1/4 średnicy Ziemi. Oznacza to, że objętość Księżyca wynosi około 1/50 objętości kuli ziemskiej. Przyspieszenie grawitacyjne na jego powierzchni jest blisko 6 razy słabsze niż na Ziemi. Księżyc wykonuje pełny obieg wokół Ziemi w ciągu 27,3 dnia (tzw. miesiąc syderyczny), a okresowe zmiany w geometrii układu Ziemia-Księżyc-Słońce powodują występowanie powtarzających się w cyklu 29,5-dniowym (tzw. miesiąc synodyczny) faz Księżyca.

Księżyc to jedyne ciało niebieskie, do którego podróżowali i na którym wylądowali ludzie. Do tej pory na księżycowym globie stanęło 12 osób[5]. Pierwszym sztucznym obiektem w historii, który przeleciał blisko Księżyca, była wystrzelona przez Związek Radziecki sonda kosmiczna Łuna 1; Łuna 2 jako pierwszy statek osiągnęła powierzchnię ziemskiego satelity, zaś Łuna 3 jeszcze w tym samym roku, co poprzedniczki – 1959 – wykonała pierwsze zdjęcia niewidocznej z Ziemi strony Księżyca. Pierwszym statkiem, który przeprowadził udane miękkie lądowanie była Łuna 9, zaś pierwszym bezzałogowym pojazdem umieszczonym na orbicie Księżyca – Łuna 10 (oba w 1966)[4]. Amerykański program Apollo obejmował misje załogowe, zakończone 6 lądowaniami w latach 1969–1972. Eksploracja Księżyca przez ludzi została przerwana wraz z zakończeniem lotów Apollo, aż do 2013 roku, gdy na powierzchni Księżyca chińska sonda Chang’e 3 umieściła łazik Yutu[6].

źródło tekstu:

wikipedia

Obrót synchroniczny (rotacja synchroniczna) – zjawisko astronomiczne obserwowane w układach dwóch wzajemnie obiegających się ciał niebieskich polegające na tym, że okres obrotu jednego z nich wokół własnej osi jest równy okresowi obiegu wokół drugiego ciała.

Występowanie we Wszechświecie[edytuj

Obrót synchroniczny występuje najczęściej w układach planeta-księżyc, także gwiazda-bliska planeta lub gwiazda-gwiazda. Obok układów, w których tylko jedno ciało obraca się synchronicznie (np. Ziemi-Księżyc) spotyka się także układy pełne, tj. takie, w których oba ciała obracają się synchronicznie (np. Pluton-Charon, wiele ciasnych układów podwójnych gwiazd).

Ciało wirujące synchronicznie jest zwrócone stale tą samą stroną do środka obrotu. Jeżeli jest to ciało, które obiega inne dużo masywniejsze ciało, wówczas środek obrotu leży w pobliżu środka większego ciała i ciało krążące synchronicznie jest zwrócone przez cały czas tą samą stroną do obieganego ciała. Z tego właśnie powodu z Ziemi widać tylko jedną stronę Księżyca. Zjawisko libracji na ogół jednak umożliwia widzenie nieco więcej niż połowę powierzchni takich ciał – w przypadku Księżyca jest to 59%.

Obrót synchroniczny jest zjawiskiem dość powszechnym we Wszechświecie. W Układzie Słonecznym podlegają mu wszystkie większe księżyce o uformowanej kulistej strukturze.

Zaćmienie Słońca przez Księżyc 2011-01-04 godz.10:40:12 zarejestrowane w Redzie